Gigantische kappen ijs duwen als een bulldozer tijdens meerdere ijstijden de grond voor zich uit, mengen aarde, stenen, rotsen en alles wat op hun pad komt. Als de ijskappen met elkaar botsen stuwen ze de massa's op tot bergketens zoals de Cambrian Mountains in Wales. Bij opwarming vormen gletsjers een trage stroom van ijs, water en een samensmelting van rots, aarde en zand richting zee.
Aan de kust in Ceredigion komen veel van deze stromen tot een tijdelijke rust, worden gecultiveerd en bewoond, tot golven de aarde, de stenen en het zand losbeuken en weer scheiden. Terwijl op de weilanden koeien argeloos grazen wordt hun weiland jaar in jaar uit afgekalfd. Daar waar de golven beukend met weer en ontij hun roofwerk doen, kom ik decennia lang op een klein stuk rotsstrand dat de immer wijkende grens is van de grond die samen met de koeien die erop grazen in bezit is van familie.
Met onverminderde geestdrift zoek ik er naar stillevens die hier door het immense geologische proces zijn gevormd. De momenten dat deze natuurlijk voortgang raakt aan de menselijke cultuur leiden tot composities die zowel esthetisch aantrekkelijk zijn, als onheilspellend over onze toekomst. De rotsen die hier schijnbaar onaantastbaar staan of als kiezels speels rollen in de branding, zijn een minuscuul element in het ontwikkelingsproces van onze planeet.
Onderweg zullen ze wellicht ook nog de vorm van een zandkorrel aannemen.
Een oneindig kleine fractie van de evolutie...
